Μέσα σ’ αυτό τον χρόνο η οικογένεια του προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου «Πικροδάφνες» που είχε γράψει ο Δάφνης Παναγίδης αλλά που δεν πρόλαβε να εκδώσει.
Μέσα από το βιβλίο αυτό ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να διαβάσει για τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Κύπρο από τις αρχές του περασμένου αιώνα, την εμφάνιση του Κυπριακού ζητήματος, τις συνθήκες που οδήγησαν στον Αγώνα του 55-59, τα μειονεκτήματα της Συμφωνίας Ζυρίχης –Λονδίνου, τα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας, τις δυσκολίες εφαρμογής της λύσης, τα γεγονότα που ακολούθησαν με τις διακοινοτικές ταραχές, τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος και τους λόγους που κατά την άποψη του συγγραφέα αυτό παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα.
Γιός του αείμνηστου, πεφωτισμένου κληρικού και δασκάλου Σολομώντα Παναγίδη ανατράφηκε και γαλουχήθηκε με τα χριστιανικά ιδεώδη, όπως τα εξέφρασε με τόσο μοναδικό τρόπο ο πατέρας του.
Ο Δάφνης Παναγίδης σε νεαρή ηλικία μαζί με άλλους άλκιμους νέους στελέχωσαν την Εθνικοαπελευθερωτική Οργάνωση ΕΟΚΑ στη Λεμεσό. Τον Νοέμβριο του 1956 συνελήφθηκε από τις Βρετανικούς Αποικιοκράτες, κρατήθηκε και βασανίσθηκε για επτά βδομάδες στην Ομορφίτα. Ανακρίθηκε και πέρασε εφιαλτικές στιγμές, ωστόσο δε λύγισε και δεν πρόδωσε την Οργάνωση. Με το τέλος του αγώνα και την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 1960, εξελέγηκε βουλευτής με τον σχηματισμό «Πατριωτικό Μέτωπο», σε επαναληπτικές εκλογές έπειτα από την Υπουργοποίηση του συναγωνιστή του Ανδρέα Παπαδόπουλου και παρέμεινε στο αξίωμα του αντιπροσώπου του λαού στο νεοσύστατο τότε Κυπριακό Κοινοβούλιο για μια εξαετία.
Έχοντας ακολουθήσει σπουδές λαχανοκομίας, κηπουρικής και γεωργικής μηχανικής είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη φύση. Ήταν δραστήριος οικολόγος και αναμείχθηκε σε πολλές κινητοποιήσεις για την περιβαλλοντική προστασία της Κύπρου ενώ διετέλεσε επιφανές στέλεχος του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών. Αξιοσημείωτη είναι η καινοτόμος ιδέα του να αναπτύξει την μελισσοκομία που, όπως αναφέρει στο βιβλίο του, όταν απεφοίτησε από το Γυμνάσιο το 1947 ζήτησε από την Εθνική Τράπεζα δάνειο για να αγοράσει κυψέλες. Στο βιβλίο του αναφέρει και το εξής περιστατικό: Στην ερώτηση του Τραπεζίτη πως σκέφτηκε αυτή την ιδέα, η απάντηση του ήταν: «Σε ποια άλλη επιχείρηση έχεις 250,000 εργάτριες να σου δουλεύουν δωρεάν μαζεύοντας και παράγοντας μέλι;»
Πέρασαν εξήντα χρόνια μέχρι που οι καινοτόμες ιδέες με προοπτικές άρχισαν να ενθαρρύνονται και το Κράτος να είναι πρόθυμο να τις επιχορηγήσει. Το δε θέμα με την απειλή για επιβίωση των μελισσών είναι σήμερα θέμα παγκόσμιας ανησυχίας.
To ανά χείρας βιβλίο του, «Πικροδάφνες», καλύπτει μιαν εικοσαετία κρίσιμη για την Κυπριακή Ιστορία. Αναφέρεται στην Πρώτη Βουλή των Αντιπροσώπων και σε γεγονότα που συνέβηκαν εκείνην την περίοδο, όπως η Τουρκοανταρσία το 1963, οι βομβαρδισμοί το 1964 και το δίδυμο έγκλημα το καλοκαίρι του ’74. Αναφέρεται στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, και καταγράφει στοιχεία που αφορούσαν διάφορα καθημερινά περιστατικά και γεγονότα που αντικατόπτριζαν εκείνη την περίοδο. Καταγράφει επίσης αποστολές στο εξωτερικό, επισκέψεις σημαντικών προσωπικοτήτων στην Κύπρο και συναντήσεις του με διάφορες προσωπικότητες της εποχής. Οι τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του Δάφνη ήταν δύο κείμενα που γράφτηκαν σε έντονο ύφος και δημοσιοποιήθηκαν σε σχέση με την κατάρρευση του Συνεργατισμού.
Ο Δάφνης Παναγίδης ήταν ένας άνθρωπος που είχε μειλίχιο και πράο χαρακτήρα και ιδιαίτερα φιλική συμπεριφορά, ήταν εξαίρετος αφηγητής, γεμάτος αλήθεια και ειλικρίνεια.
Ήταν άνθρωπος που έκαμε πολλές υπερβάσεις στη ζωή του. Υπερβάσεις ιδεολογικές, υπερβάσεις πολιτικές, πάντα με κίνητρο και στόχο την εξυπηρέτηση της αλήθειας, όπως ο ίδιος την αντιλαμβανόταν.

Το βράδυ της Δευτέρας 3ης Φεβρουαρίου τιμήσαμε ένα μοναδικό άνθρωπο,  ανέφερε μεταξύ άλλων ο Δήμαρχος Λεμεσού Νίκος Νικολαΐδης στην ομιλία του. Ένα συμπολίτη μας που τίμησε και κόσμησε την πόλη του και την πατρίδα του.

Αιωνία η μνήμη του!!